We zijn nog steeds niet uitgekeken op dit grote plantengeslacht, dat wel vierhonderd soorten telt. De Violen zijn door de eeuwen heen zo geliefd, dat er ontelbare kruisingen gemaakt zijn, vooral in de tweejarige grootbloemige soorten. Wij vinden juist de botanische soorten, die zich vaak als vaste plant gedragen, veel interessanter. Daarbij gaat het vooral om V. odorata (Maarts Viooltje) en V. cornuta (Hoornviooltje) De eerstgenoemde groeit altijd probleemloos en vormt op elke halfbeschaduwde plek brede pollen die jarenlang kunnen blijven staan. Al vroeg in het voorjaar ruik je de heerlijke zoete geur. Viola cornuta, onze lieveling die in de Pyreneese bergweides zo fantastisch groeit, is hier steeds moeilijker te kweken. Piet Oudolf en Henk Gerritsen schrijven in 1999 nog in Droomplanten: "Wie ooit in de Pyreneeën een bergweide blauw van de cornuta-viooltjes heeft gezien gaat voor de bijl: dat wil je ook in de tuin. Dat kan, geen enkel probleem." Niet meer dus! Dat heeft duidelijk met de zeer warme zomers te maken waar ze gewoon een hekel aan hebben. Ze krijgen door de warmte spint en soms roest waardoor ze niet meer willen groeien. Zelfs de oude oersterke 'Boughton Blue' heeft het de laatste jaren erg moeilijk. Het sortiment is om die reden gedecimeerd. Gelukkig zijn er nog genoeg andere soorten om uit te kiezen.